Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ζωοποιοῦ καί Ἀδιαιρέτου Παναγίας Τριάδος,
Ἀνάρχου Πατρός, Συνανάρχου Υἱοῦ καί Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, Ἀμήν!

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Μητροπολιτική Σύνοδος τοῦ Πατρώου Ἑορτολογίου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ συσκεφθεῖσα, τῆ Προτάσει τοῦ Ἁγίου Προέδρου Αὐτῆς, Γέροντος Μητροπολίτου Αὐλῶνος & Βοιωτίας κ.κ. ΑΓΓΕΛΟΥ, δημοσιεύει τήν Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς, πρός ἐνημέρωσιν τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Τοπικῶν Συνόδων καί Ἐκκλησιῶν καί τοῦ Χριστεπωνύμου Πληρώματος.

Ἡ Ἱερά ἡμῶν Σύνοδος, πιστεύει ἀπαρεγκλίτως εἰς τήν ΑΓΙΑΝ ΓΡΑΦΗΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ στοιχοῦσα ΤΑΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΣΙΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΩΣ ΑΥΤΑΙ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΕΝ ΤΩ ΙΕΡΩ ΠΗΔΑΛΙΩ.
Ὡς δέ, Οἰκουμενικάς, ἀριθμοῦμεν καί ὁμολογοῦμεν 9 Συνόδους, τάς ἑξῆς:

1. Α´ Οἰκουμενική: 325μχ ἐν Νικαίᾳ, ὑπό Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου συγκληθεῖσα, καταδικάσασα τόν Ἀρειανισμόν.
2. Β´ Οἰκουμενική: 381μχ ἐν Κων/πόλει, ὑπό Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου συγκληθεῖσα, καταδικάσασα τήν Πνευματομαχία τοῦ Μακεδονίου.
3. Γ´ Οἰκουμενική: 431μΧ ἐν Ἐφέσσῳ, ὑπό Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ συγκληθεῖσα, καταδικάσασα τόν Νεστοριανισμό καί δογματίσασα ὑπέρ τῆς Θεοτόκου.
4. Δ´ Οἰκουμενική: 451μΧ ἐν Χαλκηδόνι, ὑπό Μαρκιανοῦ & Πουλχερίας συγκληθεῖσα, καταδικάσασα τόν Μονοφυσιτισμόν.
5. Ε´ Οἰκουμενική: 553μΧ ἐν Κων/πόλει, ὑπό Ἰουστινιανοῦ τοῦ Μεγάλου, καταδικάσασα κυρίως τόν Ὡριγενισμόν.
6. ς´ Οἰκουμενική: 680μΧ ἐν Κων/πόλει, ὑπό Κων/νου Πωγωνάτου, καταδικάσασα τόν Μονοθελητισμόν.
   Ἡ Πενθέκτη ἤ «ἐν Τρούλλῳ τοῦ Παλατίου», 691μΧ ὑπό Ἰουστινιανοῦ τοῦ Μικροῦ, καίτοι ὡς Οἰκουμενική ὁμολογουμένη, δέν ἀριθμεῖται διότι συμπληρώνει τάς δύο προηγούμενας.
7. Ζ´ Οἰκουμενική: 787μΧ ἐν Νικαίᾳ, ὑπό Κων/νου καί Εἰρήνης, καταδικάσασα τήν Εἰκονομαχία.
8. Η´ Οἰκουμενική: 879-880 ἐν Κων/πόλει, ὑπό Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος ἐπί Φωτίου τοῦ Μεγάλου, καταδικάσασα τό Filioque (ὡς ἐκ τούτου καί τόν Παπισμόν).
9. Θ´ Οἰκουμενική: 1341 ἐν Κων/πόλει, ὑπό Ἰωάννου τοῦ Καντακουζηνοῦ, καταδικάσασα τόν Βαρλααμιτισμόν τοῦ Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ (καί ἑπομένως, διά δευτέραν φοράν τόν Παπισμόν) καί δικαιώσασα τόν Ἡσυχασμόν τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.

Ἐπίσης, ΟΛΑΙΣ ΕΚΕΙΝΑΙΣ ΤΑΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΣΙΝ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΩΝ ΤΟΝ ΕΠΑΡΑΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ & ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΩΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ & ΤΟΥ ΚΑΛΕΝΔΑΡΙΟΥ ΩΣ ΤΟΥΤΟ ΕΘΕΣΠΙΣΘΗ ΥΠΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΝ ΝΙΚΑΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.
Ἡμεῖς, ὡς ἀποτέλεσμα τῶν ἐπιλογῶν μας,
ΠΑΡΑΜΕΝΟΜΕΝ ΠΙΣΤΟΙ μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΙΑΙΑΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ & ΦΥΛΑΣΣΟΜΕΝ ΩΣ ΚΟΡΗΝ ΟΦΘΑΛΜΟΥ “ΤΗΝ, ΑΠΑΞ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ, ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑΝ ΠΙΣΤΙΝ”, διακηρύττοντες στεντορείᾳ τῇ φωνῇ ὅτι
ΔIΑΦΟΡΟΠΟΙΟΥΜΕΘΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΤΑΣ ΚΑΘ’ ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΟΝ ΕΠΑΡΑΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΙΧΟΥΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΨΥΧΟΚΤΟΝΑ ΚΕΛΕΥΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΕΠΟΧΗΣ.
Ἔχομεν δέ ἀπό 30ετίας ὅλης ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΙ πλήρως καί χωρίς ἡμίμετρα τήν Καινοτόμον Ἐκκλησίαν, οὐχί ὡς κριταί ἀποφαινόμενοι (μή γένοιτο!) ἀλλά ἐξαιτίας τῶν, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐκπεφρασμένων θέσεών της, πού συνάδουν καί ἐμφιλοχωροῦν:

1. Μέ τόν ἐπάρατον Οἰκουμενισμόν καί τόν μερισμόν τῆς Ἀληθείας μέσῳ τῆς θεωρίας τῶν κλάδων.
2. Τήν ἀντ-Ὀρθόδοξον Μεταπατερικήν Θεολογίαν, διά τῆς ὁποίας καταργεῖται βαθμηδόν ὁ ἐξαγιασμένος Πατερικός Λόγος.
3. Τήν ἀνοχήν καί υἱοθέτησιν τῆς Νεοταξικῆς διαστροφῆς τῶν ἠθῶν εἰς λαόν καί Κλῆρον, ἡ ὁποία Νεοταξική διαστροφή εὐτελίζει καί ἀπαξιώνει τάς Διαταγάς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὡς καί αὐτόν τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ.
4. Τήν Σιμωνιακή τέλεση τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων καί ἰδιαιτέρως αὐτοῦ τῆς Ἱερωσύνης, πρακτική ἡ ὁποία αὐτόχρημα καθιστᾶ ἀκύρους τούς αὐτήν ἐφαρμόζοντας.
5. Τήν ἄνομον καί ἄθεσμον ἀποδοχή τῆς αἱρετιζούσης Ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμβαρίου, πρᾶγμα τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τήν χαριστικήν βολή εἰς τόν ἐκπνέοντα καινοτόμον Ἐκκλησιαστικόν ὀργανισμόν, καθώς συνιστᾶ μεγίστη θεολογική, δογματική καί ἠθική πτῶσιν καί κατά κράτος ἦτταν.
6. Τέλος δέ, τόν ὅλως ἀθεμελίωτον καί παράνομον διωγμόν, ἔργῳ τε καί λόγῳ πάσης Γνησίας Παραδοσιακῆς φωνῆς, γεγονός πού καθιστᾶ τήν Καινοτόμον Ἐκκλησίαν ἕναν αὐτάρεσκον, ἐγωιστικόν καί ἀλαζόνα σύλλογον, κενόν πνεύματος ἀγάπης, φιλαδελφείας, ταπεινώσεως καί μαθητείας (τάς ὁποίας, βεβαίως, ὑπερεκπερισσοῦ ἐκφράζει πρός τούς «κοινωνούς» Οἰκουμενιστάς, Παπίστας, Προτεστάντας καί λογῆς ἐξω-ἐκκλησιαστικούς). Ὁ Εἷς καί Μόνος Ἀρχηγός καί Θεμελιωτής τῆς Ἐκκλησίας, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, παρέδωσε εἰς τούς αἰῶνας τήν φιλάδελφον ρῆσιν: «ὁ μή ὧν καθ᾽ ἡμῶν, μεθ᾽ ἡμῶν ἐστί» ἡ ὁποία καί θά ἔπρεπε νά συνιστᾶ τό ΘΕΜΕΛΙΟΝ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας -καί τήν ὁποίαν ἡμεῖς ἀσπαζόμεθα καί ἐνστερνιζόμεθα ὅλῃ ψυχῇ τε καί διανοίᾳ.

Ὡς βάσιν τῶν ἐπιλογῶν μας, ἔχομεν οὐχί τήν ἰδίαν γνώμην, ἀλλά τάς ἀποφάσεις καί ρῆσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων. Δειγματοληπτικῶς ἀναφέρομεν:

1. Τόν ΛΑ´ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων [ὁ ὁποῖος κατά τήν περιώνυμον εἰς αὐτόν περιεχομένην ρῆσιν: «κατεγνωκώς τοῦ Ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καί δικαιοσύνῃ», ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ τήν ἀποτείχισιν ΧΑΡΙΝ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ (δόγματος) ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ἤθους)].
2. Τόν ΙΕ´ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου («…οἱ γάρ δι᾽ αἵρεσιν τινα παρά τῶν Ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν Πρόεδρον (= τήν κεφαλήν τῆς ἐκκλησίας) κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾽ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τούτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς Ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται· ΟΥ ΓΑΡ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΑΛΛΑ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΤΕΓΝΩΣΑΝ…») Ὁ δέ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, σχολιάζων γράφει εἰς τό Ἱερόν Πηδάλιον, ὅτι οἱ ἀποτειχιζόμενοι ἐκ τῶν κηρυσσόντων δημοσίᾳ αἵρεσιν ὄχι μόνον δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ εἶναι ἄξιοι, καθόσον δέν προεξένησαν σχίσμα εἰς τήν Ἐκκλησίαν (ΙΕΡΟΝ ΠΗΔΑΛΙΟΝ, ἔκδ. 1886, σελ. 292).
3. Τόν Κανόνα Β´ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου («…εἰ δέ φανείη τις τῶν Ἐπισκόπων ἤ πρεσβυτέρων ἤ διακόνων τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν ΚΑΙ ΤΟΥΤΟΝ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΝ ΕΙΝΑΙ, ὡς συγχέοντα τόν κανόνα τῆς Ἐκκλησίας»).
4. Τήν Β´ Πρός Θεσσαλονικεῖς Ἐπιστολήν, γ´6: «…Παραγγέλομεν δέ ὑμῖν, ἀδελφοί, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ΣΤΕΛΛΕΣΘΑΙ ΥΜΑΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΣ ΑΤΑΚΤΩΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΝΤΟΣ καί μή κατά τήν παράδοσιν…»
5. Τό τοῦ Ἅγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἐν ῾῾ Ὁμιλίαν ΞΣτ´ εἰς τό κατά Ἰωάννην᾽᾽: «…ΟΥΔΕΝ ΓΑΡ ΟΦΕΛΟΣ ΒΙΟΥ ΚΑΘΑΡΟΥ, ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΩΝ, ΩΣΠΕΡ ΟΥΝ ΟΥΔΕ ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ, ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΥΓΙΩΝ ΕΑΝ ΒΙΟΣ ΕΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΣ» (Μιγνίου Ε.Π., Τόμος 59 Στήλη 369).
   Τό τελευταῖον περιλαμβάνομεν γεγραμμένον κεφαλαῖοις γράμμασιν, καθώς ἀποτελεῖ τό κέντρον ἅμα καί τήν κορωνίδαν τῆς Ἐκκλησιολογίας μας: Ὑγιές Δόγμα καί Ὑγιές Ἦθος. Ὄχι μόνον Δόγμα (διά τό ὁποῖον σχεδόν ἀποκλειστικῶς γίνεται λόγος…), ἀλλά καί Ἦθος!

Ἡ Αἵρεσις (βλ. “Ἅγιοι Κολυβάδες”, ἀρ. φυλ. 7 σελ 3-4) συμφώνως μέ τήν σχετικήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ (1867) ἀποβλέπει “ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΚΗΡΥΞΙΝ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ”!
Ὡς ἐκ τούτου, ἄς ἐννοήση πᾶς ὁ νοῦν ἔχων, ποῦ ἔγκειται ἡ Ἐγκυρότης καί ποῦ ἡ Ἀκυρότης. Ἡμεῖς, ἐπιλέγομεν νά πορευόμεθα κατά τό παροιμιῶδες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Πρόσεχε οὖν σεαυτῷ, τουτέστι: μήτε τοῖς σοῖς, μήτε τοῖς περί σέ, ἀλλά σαυτῷ μόνῳ πρόσεχε» (Μιγνίου Ε.Π. Τόμος 31 Στήλη 204b). Προσέχομεν, ἔργῳ τε καί λόγῳ, ἅπαντα τά ὑφ᾽ ἡμῶν λεγόμενα καί πραττόμενα, νά εἶναι καί ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΑ, εὑρισκόμενα (ὅπως Χάριτι Θεοῦ εἶναι ἕως τῆς σήμερον) ἐν συμφωνίᾳ μετά τοῦ Εὐαγγελικοῦ, τοῦ Ἀποστολικοῦ καί τοῦ Πατερικοῦ Λόγου, ἐν ἀληθείᾳ ὁριοθετημένα ἐντός τῆς τοῦ Χριστοῦ Μιᾶς Ἐκκλησίας.

Μετά τῶν ἀνωτέρω, καταδικάζομαν ἐπίσης στεντορείᾳ τῇ φωνῇ, τόν Σεργιανισμόν, τόν Μοντερνισμόν, τόν Τεκτονισμόν, τήν Μασονίαν, τόν Νεο-Εποχιτισμόν καί πάσας τάς μεθοδείας τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, τήν Ἀθεΐαν καθ᾽οἱονδήποτε τρόπον ἐκδηλουμένην ἤ διακηρυσσομένην, τήν Μαγείαν καί πᾶσαν Ἀποκρυφιστικήν τέχνην καί λατρείαν ὅπως καί πᾶν ὅ,τι ἀπάδει πρός τήν Γνησίαν Πατερικήν Θεολογίαν καί τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν ἡμῶν.
Καίτοι ἔχοντες αὐτοσυνειδησίαν τῆς Ἐγκυρότητος, Κανονικότητος καί Διαδοχῆς ἡμῶν διά τοῦ Σεπτοῦ Προσώπου τοῦ Ἁγίου ἡμῶν Προέδρου Γέροντος Μητροπολίτου κ.κ. ΑΓΓΕΛΟΥ ὅστις ἔλαβεν τήν Ἀρχιερωσύνην ἐκ τῶν τιμίων χειρῶν Ἐπισκόπων τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς φερόντων καί τό σύμψηφον τοῦ Μητροπολίτου Βιταλίου Οὐστίνωβ, τοῦ τελευταίου Γνησίου καί ἀδιαμφισβήτητου Ρώσου Πρωθιεράρχου, παρά ταῦτα δέν διεκδικοῦμεν τήν μοναδικήν Κανονικότητα οὔτε καί «μονοπωλοῦμεν» (ἅπαγε τῆς βλασφημίας!) τήν Θείαν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Ὡς ἐκ τούτου, ἀλλά καί ἐκ γνησίου Φόβου Θεοῦ κινούμενοι, δέν ΑΝΑΧΕΙΡΟΤΟΝΟΥΜΕΝ τούς Κανονικήν ἔχοντας Χειροτονίαν, οὔτε ἐν γένει ἐπαναλαμβάνομεν τά Ἱερά Μυστήρια.
Εἰς φύλαξιν καί ἀκραιφνῆ τήρησιν πάντων τῶν ἀνωτέρω διακεκηρυγμένων, ἐπικαλούμεθα τήν ἄμαχον Πρεσβείαν τῆς Παντοβασιλίσσης Κυρίας Θεοτόκου, ἐφ᾽ ἡμᾶς, ἐπί τήν Ἱεράν Σύνοδον ἡμῶν, τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τά Τάγματα τοῦ Θανάτου τῶν Μοναζόντων καί Μοναζουσῶν ὡς καί τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα.